به گزارش فرهنگ نیوز ، بخش وسیعی از جامعه ایرانی تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی قرار دارند اما این افراد خدمات مناسبی را از این بیمه بویژه در حوزه بداشت و درمان دریافت نمی کنند در حالی که بر اساس قانون اساسی کشور و مطابق اصل ۲۹ قانون اساسی: «بر خورداری از تاًمین اجتماعی از نظر بازنشستگی، بیکاری پیری، از کارافتادگی، بی سرپرستی، در راه ماندگی، حوادث و سوانح و نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبتهای پزشکی بصورت بیمه و غیره حقی است همگانی و دولت مکلف است طبق قوانین از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم، خدمات و حمایتهای مالی فوق را برای یک یک افراد کشور تامین کند.»

بخش وسیعی از جامعه توان پرداخت هزینه های سنگین بیمارستان های خصوصی را ندارند و تمایلشان ان است که از طریق بیمه های تامین اجتماعی به معالجه بپردازند. با توجه به آنکه بیش از 40 میلیون نفر تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی قرار دارند اما بیمارستان های پذیرنده این نوع بیمه جوابگوی یک سوم مراجعه کنندگان آن هم نیست. از سوی دیگر نارضایتی های بسیاری از نحوه رسیدگی در این بیمارستان ها شنیده می شود.

عدم توجه کافی به بیماران به دلیل مراجعات بسیار

وقتی از درب بیمارستان های تامین اجتماعی وارد می شویم با انبوهی از جمعیت مواجهیم که هر یک بواسطه درد خود تلاش می کند سریع تر به دکتر برسد اما بعد از معطلی های چند ساعته با ویزیت های سرپایی مواجه می شود و پاسخ طبیبان از این کار صفهای طویلی است که پشت درب دکتر کشیده شده است و این ناشی از کم بودن تعداد این نوع بیمارستان است.

پایین بودن سطح کیفیت خدمات

اما نکته دیگر در خصوص این بیمارستان ها وجود دارد؛ پایین بودن کیفیت خدمات آنها است به نحوی که متصدیان در پاسخ به چرایی این موضوع می گویند:«به یک بیمارستان دولتی مراجعه کردید و قدر پولی که می دهید به شما خدمات می دهند» این جمله آنها در حالی است که بر اساس قانون اساسی این وظیفه دولت است که محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم، خدمات و حمایتهای مالی و... نیازهای خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبتهای پزشکی را برای افراد جامعه فراهم نماید.

زمان بر بودن مراجعه به این بیمارستان ها

همچنان که در فوق اشاره کردیم هیچ تناسبی بین تعداد مراجعه کنندگان و تعداد بیمارستان های تامین اجتماعی وجود ندارد و این باعث شده است برای بیماری های سطحی ساعت ها و روزها بیماران معطل شوند و برای عمل های جراحی که اتفاقا موارد حاد تری نسبت به حالت اولین هستند بیمار گاها بین شش ماه تا یکسال در صف عمل معطل می مانند که این در وخیم تر شدن وضعیت جسمانی افراد نیز تاثیر بسزایی خواهد داشت و اعمالی که با مختصر زمان و کمترین هزینه مرتفع می شود به هزینه های سنگین و طول درمان بیشتر منجر می شود.

بی میلی پزشکان برای فعالیت در این بیمارستان ها

دیگر مسئله ای که هم بیماران را آزار می دهد و هم مدیران بیمارستان ها را بی رغبتی طبابت پزشکان در این بیمارستان ها است. با توجه به درآمد های کلان پزشکان از مطبها و بیمارستان های خصوصی رغبت آنها به فعالیت در بیمارستان های تامین اجتماعی کم بوده و گاها با اکراه صورت می گیرد؛ این اتفاق حتی در برخی رفتارهای آنها نیز به چشم می خورد که همواره دیر بر سر شیفت بیمارستان خود حاضر می شوند و تلاش دارند زودتر نیز خارج شوند.

مسائل بالا و بسیاری دیگر از مسائل که در این مجال فرصت پرداختن به آن نیست؛ قسمتی از مشکلاتی است که مردم طبقه متوسط رو به پایین جامعه که تعداد آنها نیز بسیار است با ان دست و پنجه نرم می کنند و مسئولین نیز بی تفاوت و کم توجه به آن می گذرند.