ای کاش احساسم گلی می بود،

می ریخت عطرش را به دامانت.

یا مثل یک پروانه پر می زد،

رقصان به روی طاق ایوانت.

ای کاش احساسم کبوتر بود،

بر بام قلبت آشیان می کرد.

از دست تو یک دانه برمی چید،

عشقی به قلبت میهمان می کرد.

ای کاش احساسم  درختی بود،

تو در پناه سایه اش بودی.

یا مثل شمعی در شبت می سوخت،

تو مست در میخانه اش بودی.

ای کاش احساسم صدایی داشت،

از حال و روزش با تو دم می زد.

مثل هزاران دانه برفی،

سرما به جان دشت غم می زد.

ای کاش احساسم هویدا بود،

در بستر قلبم نمی آسود.

یا در سیاهی دو چشمانم،

خاموش نمی گشت و نمی آلود.

ای کاش احساسم قلم می گشت،

تا در نهایت جمله ای می شد.

یعنی که " دوستت دارم"ی می گشت،

تا معنی احساس من می شد .

عشق مانند شن روان است،

اگر به آن چنگ بزنید

از میان دستان شما خواهد لغزید.

به آرامی پیمانه ای از آن بردارید

تا روح شما را لبریز کند.

همچنان که شن

در جستجوی پر کردن فضای خالی

دستان شماست...